بهار 1404
فصلنامه خاطرات سیاسی 28 منتشر شد
فرازهایی از سرمقاله شماره ۲۸ فصلنامه خاطرات سیاسی با عنوان: دوازده درس از دوازده روز درگیری به قلم: حسن اکبری بیرق
درگیری دوازده روزه اخیر، یک‌بار دیگر به دولتمردان ما هشدار داد که ما در این جهان هستی پهناور تقریباً هیچ دوست و متحدی نداریم و اگر روزی ابرقدرت‌ها تصمیم بگیرند تهدیدهای وجودی جدّی‌تری را درباره ایران، عملی سازند، صدایی و ندایی از کسی بلند نخواهد شد و حتی آنان‌که به دوستی نیم‌بند و مزوّرانه آنان در این همه سال دل، خوش بوده‌ایم، همانند این دوازده روز، قدمی به نفع ما برنخواهند داشت.
ظاهراً اشتغال دستگاه‌های متعدد و بعضا‌ً موازی اطلاعاتی و انتظامی به امنیّتی‌سازی امور سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و صنفی، دیگر رمقی برای پرداختن به مسائل اصلی باقی نگذاشته بوده‌است.
در وقایع اخیر و در اوج چنددستگی‌های سیاسی و نارضایی قاطبه مردم از عملکرد مسؤولان و بی‌توجهی آنان به وضع معیشت و ... با چشم سر، دیدیم که تاکید بر ملیّت و ایرانی بودن و حسّ وطن‌پرستی، در تقویت انسجام ملّی و اتحاد و مقاومت عمومی چه معجزه‌ای می‌کند و چقدر جاهل، اگر نگوییم خائن، بودند و هستند کسانی‌که این دوگانه دروغین را ساخته و دیانت را در برابر ملیّت و امّت‌گرایی را در مقابل ملّت‌گرایی نهادند.
ایران و ایرانی لایق بهترین‌هاست و این بهترین‌ها تأمین نمی‌شود جز از راه ترک مخاصمه با دنیا و آشتی و دوستی با همسایگان و حفظ استقلال و تمامیّت ارضی و عدم اتکاء به بیگانه‌ای شرقی از بیم بیگانه دیگری در غرب عالم. هیچیک از این امور نیز ممکن و میسور نیست جز از راه حل مسائل داخلی و ترمیم و بازسازی رابطه ملت با حاکمیت. بدون حلّ بحران‌های داخلی، بحران‌های خارجی مطلقاً قابل حل نیست و بحران خارجی نیز جز با کنار نهادن سودای ستیز با تمدن غرب و نابودی امریکا و هم‌پیمانانش امکان ندارد.
اگر برای حکم تاریخ، حجیّتی قائل باشیم، باید بدانیم که دستکم از جنگ جهانی دوم به این سو، هیچ کشوری در دنیا مسیر توسعه را نپیموده مگر این که راه تقابل و دشمنی بی‌وجه با ایالات متحده امریکا را کنار گذارده‌باشد.