سه‌شنبه‌های گفت‌وگو32- نشستی آزادِ برای همفکری و تعامل

سه‌شنبه‌های گفت‌وگو32-  نشستی آزادِ برای همفکری و تعامل

گفت‌وگوی آزاد؛ از دغدغه‌های ملی تا تلاش برای پویایی جمعی

در این جلسه با موضوع آزاد، اعضا درباره مسائل اجتماعی و شخصی گفتگو کردند. امیرحسین انصاری به مذاکرات ایران و آمریکا و تأثیر آن بر اقتصاد کشور اشاره کرد و از فاجعه بندرعباس به عنوان حادثه‌ای دردناک یاد کرد. زهرا زمانی نیز از غم جمعی پس از این حادثه سخن گفت و بر لزوم ادامه جلسات تأکید کرد، حتی با کاهش مسئولیتش در دفتر. پیشنهادهایی چون دعوت از افراد متخصص و برگزاری اردو برای تقویت ارتباط بین اعضا مطرح شد. این جلسه، نمونه‌ای از هم‌فکری و دغدغه‌مندی اعضا برای پویایی و رشد جمعی بود.

امیرحسین انصاری: موضوع آزاد خیلی موضوع خوبیه، چون ذهنمون بازه برای حرف زدن. می‌تونیم از هرچیزی که تو دل‌مونه بگیم؛ چه مسائل کشور، چه دغدغه‌های خودمون. مثلاً الان یکی از چیزهایی که خیلی ذهن همه رو درگیر کرده، بحث مذاکرات ایرانه با آمریکا. خیلیا می‌گن این گفتگوها باعث شده قیمت دلار و طلا بیاد پایین، حتی بازار یه خورده آروم‌تر شده. ولی از اون‌ور، اتفاق تلخ بندرعباس هم هست که واقعاً دل همه رو سوزوند. یعنی یه ترکیب غریبی از امید و اندوه توی هوا پخش شده که نمی‌تونی راحت باشی.

زهرا زمانی: دقیقاً. از وقتی اون حادثه توی بندر اتفاق افتاد، یه چیزی توی زندگی مکث کرده، پاز شده. انگار یه وزنه‌ای افتاده رو قلب همه‌مون. حتی وقتی می‌خوام چیزی بگم یا بخندم، ته دلم یه سنگینی حس می‌کنم. کاش دست‌کم زودتر شفاف‌سازی بشه، که آدم بدونه چی به چیه. این بلاتکلیفی خودش درد رو بیشتر می‌کنه.

امیرحسین انصاری: من فکر می‌کنم با همه این تلخی‌ها، شاید خوب باشه جدی‌تر به برنامه‌ای که هفته پیش درباره‌ش حرف زدیم، نگاه کنیم. مثلاً یه ایده دارم، می‌تونم با چند نفر از دوستام که توی حوزه شهرسازی فعالن صحبت کنم. شاید بشه یکی از جلسات آینده دعوتشون کنیم بیان اینجا. هم بحث‌هامون تخصصی‌تر میشه، هم آدم‌های جدید به فضای جلسه اضافه می‌شن. حس می‌کنم این گفت‌وگوها به ما کمک می‌کنه واقعاً بفهمیم داریم کجا می‌ریم.

زهرا زمانی: دست‌رسی من از هفته بعد کم میشه. چون دیگه مسئول دفتر نیستم، فقط عضو عادی‌ام. ولی راستش دلم نمیاد بذارم این جلسات یواش‌یواش خاموش بشه. من می‌تونم هماهنگ کنم که دکتر حکیمی‌پوریا، یکی از اعضای دفتر سیاسی، یه جلسه مهمونمون باشه. این جلسات ساده شکل نگرفته. به سختی پا گرفت، با کلی انرژی. نباید بذاریم همین‌جوری از بین بره. باید کمک کنیم مشارکت بالا بره. باید بتونیم حفظش کنیم، حتی اگر هر کدوم‌مون کمتر درگیر شدیم.

امیرحسین انصاری: اینم فکر خوبیه که زهرا گفت. به نظرم اگه بتونیم یه کاری کنیم که جمع گرم‌تر بشه، مثلاً یه اردو یا سفر یه‌روزه به یه جای نزدیک ترتیب بدیم، کلی می‌تونه کمک کنه. اینکه دور از فضای رسمی، آدم‌ها بتونن راحت‌تر با هم حرف بزنن، صمیمی‌تر بشن، خودش انگیزه ایجاد می‌کنه برای اینکه توی جلسات بعدی هم فعال‌تر حضور پیدا کنن. مثلاً یه سفر به روستاهای اطراف، یا یه دیدار از یه مرکز فرهنگی یا کتابخونه‌ای که با اهداف ما همخوانی داره، می‌تونه هم آموزنده باشه هم تفریحی. یه تیر و دو نشون.

زهرا زمانی: آره واقعاً، این‌جور جمع شدن‌ها همیشه حس تعلق بیشتری میاره. شاید همین اردو یه نقطه شروعی باشه برای انگیزه‌دادن دوباره، مخصوصاً به بچه‌هایی که این اواخر یه کم منفعل شدن. اگه این جمع بمونه و رشد کنه، می‌تونه بعدها خیلی کارهای جدی‌تری بکنه.

امیرحسین انصاری: دقیقاً، هدفمون از اول هم این بود که این جمع یه فضای آزاد برای فکر کردن، گفت‌وگو و حتی انتقاد باشه. حالا که تونستیم تا این‌جا پیش بیایم و یه چارچوب کلی برای جلسات بچینیم، وقتشه که کیفیتش رو هم ببریم بالا. این اردو یا برنامه‌های جانبی مثل نمایش فیلم، گفت‌وگو با آدمای بیرون از جمع یا حتی یه کارگاه کوچیک می‌تونه روح تازه‌ای بده به جمع. من حاضرم پیگیری کنم، حتی با یکی از دوستانم که توی حوزه آموزش کار می‌کنه صحبت کنم ببینیم چی می‌شه ترتیب داد. فکر می‌کنم با یه کم برنامه‌ریزی می‌تونیم یه ترکیب خوبی بین کار فکری و رفاقتی بسازیم، که واقعاً لازمه.:
زهرا زمانی واقعاً به نظرم این جمع یک چیز خیلی خاصه. توی این دوره‌زمانه که همه چیز یا خیلی رسمی و خشکه یا خیلی بی‌هدف و پَرت، اینکه یه جمع باشه که آدم توش بتونه راحت حرف بزنه، ایده بده، حتی نقد کنه، خیلی ارزشمنده. اینکه جلسه‌ها فقط محدود به دیوارای این دفتر نباشه هم ایده‌ی خوبیه. اردو، دورهمی، یا حتی گاهی یه پیاده‌روی جمعی با گفت‌وگو، باعث می‌شه ارتباط‌هامون واقعی‌تر بشه.
من با اینکه دیگه مثل قبل مسئولیت اجرایی ندارم، اما دلم می‌خواد این جلسات زنده بمونن، رشد کنن. می‌تونم هماهنگی بیارم، آدم‌هایی رو معرفی کنم، یا حتی فقط شنونده خوبی باشم. مهم اینه که این جمع، همین‌طور که الان هست، از بین نره و با هر نفس جدیدی که واردش می‌شه، جون بگیره.

سه پرسش برای تعمق بیشتر:

1. چگونه می‌توان جلسات گفت‌وگوی آزاد را به فضایی برای هم‌افزایی فکری و کنش‌گری اجتماعی مؤثر تبدیل کرد؟
2. در مواجهه با بحران‌هایی مانند حادثه بندرعباس، نقش ما به‌عنوان کنش‌گران مدنی و دغدغه‌مندان اجتماعی چیست؟
3. چطور می‌توان مشارکت اعضا را در جلسات حفظ و تقویت کرد، به‌ویژه زمانی که افراد درگیر مسئولیت‌های متعدد یا دچار محدودیت زمانی می‌شوند؟